به گزارش بیداربورس، تیمور رحمانی، اقتصاددان، نوشت: شرایط این روزهای بازار سرمایه سبب نوعی کسالت در بسیاری از سرمایه گذاران شده است که البته اگر منصف باشیم و حتی اگر به سیاستهای دولت کنونی انتقاد داشته باشیم، اصل مشکل این بازار توسط دولت سیزدهم ایجاد نشده است.
از سال ١٣٩٨ بازار سرمایه که ابتدا مانند بازار سایر دارایی ها در واکنش به رشد نقدینگی انباشت شده در حال رونق قیمتی بود، توسط جمعی نا آشنا به اقتصاد کلان به عنوان بازاری که می تواند خیلی مشکلات را حل کند و حتی به عنوان ابزاری برای کنترل تورم معرفی شد و این ایده توسط بخشی از دستگاه سیاستگذاری هم پذیرفته شد و سرمایه گذاران و از جمله مردم عادی برای ورود به این بازار با وعده بازدهی بالا به شدت تشویق و ترغیب شدند. این وضعیت همراه با مشکلات کسری بودجه دولت و تشدید انتظارات تورمی متاثر از تشدید تحریم ها بستر مناسب برای شکل گیری ریسک اقتصاد کلان را فراهم کرد. تقریبا تمام تحلیل های مرتبط با رونق و افول قیمتی بازار سرمایه از منظر اقتصاد کلان مردود بودند و البته تعجبی ندارد چون در همه جای دنیا بی ثباتی بخش مالی کم و بیش وجود داشته و اسباب گرفتاری و غافل گیری اقتصاددانان بوده است و شاید باید چنین رخدادی برای اقتصاد ایران هم پیش می آمد تا درسی برای ما فراهم کند. معلوم شد وظیفه بازار سرمایه این نیست که مشکلاتی را حل کند که وظیفه سیاست پولی و مالی است. معلوم شد که سرمایه گذاران نباید برای ورود به یا خروج از بازاری تشویق شوند و خودشان ریسک ورود و خروج را بپذیرند. معلوم شد که قرار نیست یک دارایی همواره رونق قیمتی داشته باشد. معلوم شد نهایتا قیمت دارایی انعکاس ارزش فعلی جریان سودهای آتی حاصل از آن دارایی است و اگر وضعیت کلی اقتصاد سبب تضعیف جریان سودهای آتی شود به هیچ طریق دیگری نمی توان رونق قیمتی ایجاد کرد. معلوم شد که بازار سرمایه محل معامله گران انفرادی غیرحرفه ای نیست و مردم عادی بهتر است صرفا از طریق انواع صندوق ها در این بازار حضور داشته باشند و…

سه سال در فراز و فرود بازار سرمایه گذشت و درس هایی از آن برای اقتصاد کلان و سرامایه گذاران که از ابتدا برای من مشخص بود، بر غالب تحلیل گران آشکار شده است:

۱- به بازار سرمایه هیچ وظیفه ای جز تامین مالی و امکان پذیر کردن  تغییر پورت فوی اشخاص در واکنش به تغییر چشم انداز آنها نباید تحمیل کرد و نباید توقع داشت.

۲- بازار سرمایه جای معامله گران حرفه ای، باهوش ریسک پذیر و صبور است و معامله گران انفرادی فاقد این ویژگی ها جایی در این بازار ندارند و وظیفه سیاستگذار نیست که آنها را به ورود به این بازار ترغیب کند. 

۳-ریسک و لذا سود و زیان و حتی در مقیاس گسترده ویژگی این بازار است و دولت نباید تلاش کند بازدهی قطعی در این بازار وعده دهد.

۴-هرچه حجم مداخله و به اصطلاح حمایت دولت در این بازار کمتر باشد، وضعیت بازرا انعکاس بهتری از چشم انداز آبنده اقتصاد خواهد بود و بخش کمتری از بازدهی سرمایه گذاران حرفه ای توسط دارندگان اطلاعات درونی تصاحب می شود. »